Met een stapel losjes geknipte stukjes papier van zo’n 3 bij 3 cm, staat juf Anne voor groep 5-6.
Door die plek in te nemen, weten de kinderen dat er aandacht verwacht wordt.
Dát alleen al vind ik altijd wonderlijk, als een leerkracht dat onuitgesproken overwicht heeft.
Niet dat de kinderen warm of koud worden van die snippers papier. Dat komt later! En dan vooral dat WARM. Het begint kalm en doordacht.

Juf Anne zegt: ‘Het doel is : Keer en deelsommen oefenen met nullen.’
Ze geeft zelf 2 voorbeelden.
Van de kinderen wordt verwacht, dat ze op de briefjes zelf sommen gaan noteren en op de achterkant de antwoorden.
‘Probeer sommen te bedenken die je zelf moeilijk vindt, zodat je iets leert!’ Juf Anne haakt in op de stretchingskansen van haar pupillen.
Terwijl de hulpjes 6 briefjes per kind uitdelen, geeft Britt een verlengde instructie aan Bram, die het auditieve stuk van de juf niet opgepikt heeft. Je kent die kinderen. Hier krijgen ze de ruimte!
Mooi om te zien dat Bram zelfs nog een tweede hulplijn inzet, uit een ander groepje, om zeker te weten dat Britt het wel goed heeft uitgelegd!? Een beetje vergelijkbaar met wat we willen van kinderen als ze het internet op gaan. Zoek minimaal 2 onafhankelijke sites die je informatie bevestigen!!

Sommigen kunnen niet wachten en kijken de briefjes uit de handen van de hulpjes. Hun hoofd vol met de meest uitdagende, fantastische sommen.
Anderen kijken even af wat vriendjes doen. Of nemen een pauze.
Tot Juf Anne zegt: ‘Zo!!! Ness en Hannah jullie zijn al goed aan de slag. Dadelijk hebben jullie briefjes tekort!’
Binnen 2 tellen na deze feedback op het gedrag van Ness en Hannah, is er plots een totaal ander geluidsniveau.
Iedereen buigt zich fanatiek over de stukjes papier, om ook zo’n mooi compliment te bewerkstelligen.
Al snel heeft juf Anne door dat 6 briefjes niet toereikend zijn voor sommigen. Ze deelt scheutig rond met extra keer en deel kansmateriaal.
Er wordt gezwoegd er wordt gewerkt. Je hoort de breintjes kraken. Juf zet de timer op het digibord op 3 minuten.
Ik dacht dat de inzet van de kinderen niet hoger kon. Maar juf kent haar groep. En door de timer gaan ze nog een tandje hoger in hun linkerhersenhelft op zoek naar goede sommen.
Dan is de tijd om en mogen ze een soort ‘praat en wissel’ opdracht uitvoeren met hun zelfgemaakte kaartjes. Iedereen mag van zijn stoel. Lekker lopen. Op zoek naar een maatje om de zelfgemaakte sombrouwsels voor te leggen. Niet alle antwoorden op de achterzijde zijn goed. Terwijl ik mij zorgen maak over verkeerd geleerde antwoorden, heeft juf Anne het volste vertrouwen dat ‘t goed komt. En terecht. Ik zie en hoor kinderen in zinnige discussies belanden over antwoorden. Strategieën en rekenstappen worden hardop verwoord aan medeleerlingen, om de ander te overtuigen van wat klopt. Dit hebben ze vaker gedaan.
Omdat ik juf Anne er op attendeer, wijst ze tussentijds de kinderen nogmaals op de noodzaak van de discussie, als er twijfel is over antwoorden! Ik schaam me een beetje. En vind het lief van haar dat ze dit voor mij doet. Terwijl de kinderen haar aankijken van: ‘Hallo!! Dat weten wij toch allang!’
Sociaal gebeurt er ook van alles. Als er één leerling alleen staat, wat iedere ronde zo is, is er altijd een leerling die hem of  haar opneemt in een groepje van ‘dan-met-drie’! Pedagogische payback time!
Het meest geniet ik van alle beweging in de groep. Wiebelaars mogen lekker wiebelen.
Voor me staat een jongen in een trainingspak, een ritmische work-out te doen. Let wel! Totaal gefocust op de sommen die hem aangeboden worden. De jongedame tegenover hem stapt zelf ook lekker van voor naar achter. Klimt op de tafel en er weer vanaf.  Ondertussen het kaartje met de som goed in het oog houdend. Haar ogen boven in haar oogkassen; dus denkend!
Rechts in de hoek zie ik een groepje van drie dames die er volledige streetdance moves bijhalen. Bewegingen waar ik jaloers op ben.  En mijn oprechte overtuiging is dat ze met de rekensommen bezig zijn.  Wauw! Lekker streetdancen bij Juf Anne, terwijl je zinvolle stretchende keer en deelsommen leert.