‘Alweer een nieuwe directeur? Alweer nieuwe regels? Zo ontstaat er toch geen continuïteit. Doodmoe word ik ervan.’
Dit soort uitspraken zijn veel gehoord in allerlei bedrijven en instellingen.
Het zette me aan het denken.
Wat doen wij in het (basis)onderwijs ieder jaar opnieuw.
Er komt een klas van zo’n dertig kinderen naar een nieuwe leerkracht. Die dertig kinderen moeten zich aanpassen aan de regels van de leerkracht. De leerkracht die in zijn eentje is!
Ieder jaar opnieuw krijgen de kinderen een nieuwe ‘directeur’. En dat geeft onrust. Dat weten wij als werkende volwassenen als geen ander.
Waar is de continuïteit voor de kinderen? Waar is hun doorgaande lijn?
Dus besloten mijn duo en ik om het dit jaar anders aan te pakken.
Bij binnenkomst op maandagmorgen vertel ik de kinderen het plan.
‘Het liep bij jullie vorig jaar als een tierelier, dus we gaan alle regels die jullie hadden, behouden! En jullie gaan ons, de juffen, de regels leren.’
Geloof me, dat is een grandioze binnenkomer. Het geeft  rust in de groep en een groot verantwoordelijkheidsgevoel om samen goede uitleg te geven aan de juf.
De meeste regels zijn niet erg verrassend. De gemiddelde leerkracht heeft gelukkig ongeveer dezelfde ideeën over wat wel niet kan en mag. We spreken af, dat als er een regel is waar we echt problemen mee hebben, de regie bij ons terecht komt. Ik maak duidelijk dat ik die kans erg klein acht. En niemand maakt misbruik van het gegeven vertrouwen.
Dan steekt er een kind twee vingers op in een V-teken. Ik leg even stil waar we mee bezig zijn en vraag wat dat betekent. ‘Dan hoef je niet te vragen of je naar de toilet mag. Jij hoeft alleen maar te knikken als het goed is.’ Prima. De tekst ‘Mag ik naar de toilet?’ is vervangen door een eenvoudig gebaar, waar verder geen klasgenoten meer mee lastig gevallen worden. Het blijft tussen de leerkracht en het kind. Deze regel kan ik wel onthouden. Het lijkt namelijk een soort peace teken. Dus peace teken betekent piesen.
Even later zwaait er één met twee vingers in de lucht van links naar rechts.  Ik vraag wederom of dit dan misschien ook een afspraak is? Maar dan voor poepen? ‘Nee juf. Ik wil gewoon héééél graag iets zeggen.’ Ok dus als je heel graag iets wilt zeggen zwaai je met twee vingers in de lucht.

Het is smullen vanaf het eerste moment.
Ik ga het nooit meer anders doen.