Volgende week is het zover. De negende van de negende.
De eerste verjaardag, dat Zonnetje niet meer ouder wordt.
Omdat ze een millennium kind is, zou het jaartal altijd haar leeftijd zijn.
Nu is het jaartal voor altijd de leeftijd die ze niet meer worden zal.
Een groot verdriet is de pijn aan de nieuwe herinneringen, die nooit meer zullen zijn.
In mijn tranen besef ik, dat er wel degelijk nieuwe herinneringen zijn aan Zonnetje.
Herinneringen die anderen aan haar hebben. Waar wij (nog) geen weet van hebben.
Wat zouden wij die ‘nieuwe’ oude herinneringen graag  kennen.
De allerkleinste herinnering  is voor ons een groots cadeau.
Daarom staat er een bijzondere vaas klaar.
Eén van de twee gigantische vazen van SV Valkenswaard, waar de afscheidsbloemen en de keepershandschoenen van Zonnetje in stonden.
Voor wie een grootse, kleine of kleine, grootse herinnering, cadeau wil doen.
Dus… heb je er één? Fiets, loop, rijd dan stiekem ff langs.
Op de ‘verjaardag’ van Zonnetje gaan wij samen, in besloten kring, de ‘cadeautjes’ delen.

Liefs
Je Reviki+